woensdag 15 januari 2014

Een slalom langs de parken van Zuid-Italië


Nog 3 maanden voor we eraan kunnen beginnen, met ander woorden het wordt serieus, de steken die ik nu laat vallen zal ik mee moeten dragen onderweg. Zo is er de route, op z'n Antwerps een meccano tracé, op dit moment voor z'n 75% rond.
Start en aankomst, dat was het zowat waar ik van vertrokken ben. De SI, of Sentiero Italia,  was de route die in mijn kraam paste, maar geen pasklare routeboekjes van het traject zuid Italië te vinden. In de kast had ik nog het boek "De achterkant van Italië" zitten, een boekje waarvan ik al met plezier de hoofdstukken van centraal Italië had gelezen na een tocht in de Sibilini. Allemaal heel herkenbaar. Uit het boek had ik de namen van de dorpen, die blijkbaar op de SI route lagen. Door deze uit te zetten kon ik de details beginnen uitwerken. Stilaan wordt duidelijk dat ik van het ene regionaal of nationaal park in het volgende terechtkomt met af en toe een oude abdij of een stadje waar geschiedenis is geschreven. Hierbij het lijstje met mijn mijlpalen:




Oasi faunistica di Vendicari

Oasi Dei Pantani Longarini-Cuba-Auruca-Marghella
Sito Archeologico Eloro
Noto Antica
Area Di Interesse Naturalistico Valle Dell'Anapo
Catania
Parco dell'Etna
Parco Regionale Dell'Etna
Parco Fluviale Dell'Alcantara
Dorsale  Peloritana
Messina
Parco Nazionale dell'Aspromonte
Parco Nazionale Della Calabria
Lago Arvo
Cosenza
Paola Santuario San Francesco
Il Parco Nazionale Del Pollino
Parco Naz. Cilento E Vallo Di Diano
Acerno
Parco Regionale Dei Monti Picentini
Parco Regionale Del Partenio
Parco Regionale Taburno-Camposauro
Parco Regionale Del Matese
Isernia
Parco Nazionale D'Abruzzo
Pescasseroli
Certosa Di Trisulti
Parco Suburbano Castelli Romani
Via Appia Antica
Roma Parco Del Celio
Colonna Di Marco Aurelio






donderdag 2 januari 2014

Wind, vriend en vijand


Nieuwjaar aan zee, ideaal om wat op strand te lopen en zo de statistieken wat op te krikken, in de winter periode is het niet altijd evident uit je schelp te komen. Deze morgen gestart met een sterke wind in de rug maar op de weg terug is het beuken met een oorverdovend geluid. Je voelt ziet en hoort de wind. Heerlijk om in te lopen. Ik ken dit van onderweg soms heel betoverend, maar ook iets dat angst inboezemend. Twee weken geleden bij Montecasale verdween het pad zo in de sporen die een storm had achtergelaten. Overal omgewaaide bomen en een half uurtje klauteren om terug op de juiste weg te geraken. Dan denk je hier wil ik niet de speelbal zijn als de wind zijn gang gaat. Op mijn tocht zal het uitkijken zijn op een kam van 1500m hoogte die recht de Thyreense zee induikt. De wind zal er ook van de partij zijn, als vriend of te geduchten tegenstander.