Dag 22 Passo del Mercante

Er was kans op regen, en die kans wordt met twee handen gegrepen. Het begint s' nachts en zal niet ophouden tot in de namiddag. Na het avontuur van de dag voordien vraag ik me af wat het gaat worden met de tweede rivier die moet overgestoken worden. Maar al snel kom ik terug op duidelijke aanduidingen van de SI. Waarschijnlijk heeft men een nieuw tracé vastgelegd zonder aanduiding het oude te verlaten en ben ik zo de vorige dag de mist in gegaan. De oversteek gaat nu vlot en onderweg kruist er nog een vuursalamander mijn pad. Na een klim brengt me naar Zomara met een ostello en pizzeria van ver aangekondigd met de vermelding open all year round maar als ik er voor sta zo gesloten als maar kan. Gelukkig vind ik in het uitgestorven vacatie dorp een afdak waar ik mijn tent en natte kleren kan laten drogen. Als ik verder wil trekken en wat waypoints's verwijder van de gps blijkt die down te gaan en niet meer door de opstart procedure te geraken. Zonder gps is het op de wijze dat ik trek als een tocht door het moeras. Bovendien wil ik de opgeslagen  tracks van de voorbije weken niet verliezen. Dus besluit ik naar de kust te gaan waar ik de trein kan nemen naar Tuoro om de zaak te herstellen. Dat is 30km verder dus besluit ik de nacht op de pas door te brengen.

Dag 21 Torente Isola

Antonio brengt me terug naar de plaats waar ik de vorige dag de route verlaten heb en stop me nog een appelsien toe voor onderweg. Er moeten nog wat stromen over gestoken worden maar de stapschoenen moeten dit keer niet uit. Plotseling bevindt ik me in de zoo van Zervo.  Het topstuk van de collectie, een lama staat me al van ver aan te kijken. Lang geleden blijkbaar dat hij nog iets op 2 voeten heeft zien voorbij komen. Voor ieder hok staat een offertebus, het moet tenslotte niet allemaal naar Padro Pio gaan. Ik bevind me nu op een hoogvlakte op 1000m, plat en 10 graden frisser dan aan zee. Dit lijkt niet op het beeld dat je hebt van Zuid Italië. Het gaat hier goed vooruit en ik denk Zomara nog te kunnen halen voor het donker wordt. Maar dan kom ik bij een diep ingesneden rivier de tekens van de sentiero worden schaarser tot ze nog sporadisch opduiken achter de schors van de bomen. Na de oversteek probeer ik het  pad op mijn gps kaart aan te houden die pijlsnel langs de bergwand omhoog gaat. Maar een 50m boven de rivier besef ik dat dit te riskant wordt en besluit terug een weg naar beneden te zoeken en daar eventueel op mijn passen terug te keren. Ik word op mijn oncomfortabele plaats toch nog beloond Een everzwijn steekt gevolgd door een tiental kleintjes netjes op een rij de rivier beneden me over. Een enig zicht! Terug bij de rivier vind ik toch nog een houthakkers laan die me hoger op brengt in het inmiddels duistere bos waar ik mijn tent kan opstellen.

Dag 20. Piano Carmelia bij Dellanuova.

Theresa en Antonio in rifugio Biancospino

Een korte etappe verder langs de sentiero 101 3,5 km in vogelvlucht maar wel 11km langs het pad en een 5tal keer de bottines uit om een stroom over te steken. Een schapenboer brengt me bij de moeilijk te vinden rifuge van Antonio, een natuurgids die me heel vriendelijk ontvangt.

 op vraag van mij (Liesbeth) een selfie

Dag 19 Gambarie.

Na een nachtje in de tent gaat het verder zonder water. Tot ik aan de grens v/h nationaal park waar de ene bron na de andere opduikt. De natuur is hier overweldigend met talloze riviertjes in uitgestrekte berkenbossen. Minder indrukwekkend is Gambarie een slapend wintersport dorp. In pure fawlty towers stijl krijg ik er een lunch opgediend, maar het smaakt bovenste best. De GR's zijn goed aangegeven tot plots een traject wijziging voor verwarring zorgt en ik even in paniek geraak: is mijn plan wel uitvoerbaar? Na wat gehakketak kom ik op het nieuwe traject en even later vind ik weer een hemels plekje om de tent op te zetten.

Dag 18 Calabria.

Met een dagje rust in Reggio maak ik de balans van Sicilië. 445km in 17 dagen, 9750m geklommen, geen probleem met de knie, veel natuur en geschiedenis maar vooral heel toegankelijke en vriendelijke mensen, iets waaraan ik me niet had verwacht. Vanuit Reggio gaat het stijl de berg op onder een lode zon met maar weinig water mee. Maar ik overleef de strijd!

Dag 17 Messina.

Via wat geitenpadjes kom ik dan toch op de Dorsale peloritana , een oude Romeinse weg die hoog in de bergen naar Messina loopt. De klim wordt beloond met vergezichten op de straat van Messina, de Elloische eilanden, de Scavio en de Etna. 

De afdaling loopt heel stijl naar Messina Sud maar daar kan je als passagier niet op de ferry. Later in het centrum staat de teller voor vandaag op 42km. De beentjes zijn wel moe!

Dag 16 Monte Mandrazzo.

De lucht is blauw & de vogeltjes fluiten op stap en na 3,5km tijd voor een koffie. Dan dringt het tot me door: mijn tent zeil hangt nog te drogen dus terug naar af waar het zeil inmiddels goed droog is. 2u verloren maar toch terug naar boven op de dorsale geraak ik niet mee op 850m zet ik het tentje op en maak een vuurtje. Content weer op de berg te zijn: the real thing! 

Dag 15 Rocalumera

Van Naos loop ik naar Toarmina. Al vlug krijg ik gezelschap van een jonge atletische Kroaat die is aangespoeld met een cruiseschip en zegt dat mijn gps de weg wel zal tonen. Al vlug hol ik al hijgend hem achterna met mijn rugzak van 19 kg op mijn rug terwijl hij me een uiteenzetting geeft van de diepere gronden van het Servisch Kroatis conflict. Voor de afdaling is er geen andere optie dan de national. Ss214. Het wordt een hachelijke onderneming en ik vraag me af wat het meest stresseerd dit of de afdaling van de montagna grande in slecht weer enkele dagen geleden. Eens bij de kust valt het weer mee met een prachtige kust,maagdelijke stranden zonder maagden en een kasteel in Capo  d'Antonio. Even verderop vindt ik op het strand een plaatsje waar ik de tent kan opstellen.

Dag 14 Naar Naxos aan de kust

Plannen zijn er om gewijzigd te worden. Ik besluit naar de kust te gaan en daar de volgende dagen via een boog door de bergen en dan verder langs de kust naar Messina te gaan. Ik had me verwacht aan heel wat asfalt maar dat valt heel goed mee. Voor het eerst kan ik een heel eind een gemarkeerd pad volgen dat me langs de Alcantara rivier naar Naxos voert. Naxos is de oudste Griekse nederzetting op het eiland en heeft daarna nog de doortocht van Romeinen, Araben en Noormanen nog meegemaakt.
Een mooie dag enkel een min puntje> ik moet 2 slangen in hun liefdespel storen maar mijn pad lag nu eenmaal op hun actieterein. Ik weet niet of na mijn passage de goesting er nog was maar die keert wel weer.

Even denk ik ha daar is Andoni al .......

... Nee het is Andoni toch niet.

Dag 13 Montagna Grande

Ik laat in Francavilla de man van het lokale telefoon winkeltje naar mijn tablet kijken die alles kan maar niets doet. Na een veelbetekenende blik en 30 minuten geheime formules te hebben uitgesproken kan hij melden dat het spul terug werkt. Dit om te zeggen dat ik nu af en toe mijn dochters wat rust kan gunnen met het bijhouden van dit journaal. Het plan voor vandaag was via de  Montagna Grande over te stappen op de dorsale Peloritani in 4 dagen naar Messina te gaan. Probleem met deze route is aan eten en water te geraken en daarvoor is de passage langs het enige dorp Antillo cruciaal. Na 1800 stijgmeters ben ik boven geraakt maar bleek de overstap op het pad geblokkeerd en kon ik niets anders dan terug op mijn stappen keren enkele pogingen om op een andere manier  Antillo te bereiken liepen op niets uit. Slotsom was dat het inmiddels donker werd en ik op enkele km van het vertrek punt van die morgen mijn tent in de gierende wind heb moeten opslaan. Wel geflankeerd door wat geiten die de streek daar kennen, ik kan me veilig voelen.

Jong koppeltje dat mijn weg kruist

Dag 12: Francavilla

Een rivier waarvan ik de oversteek niet zie zitten doen me de geplande route wijzigen naar de autoweg maar die is heel rustig en gaat weer door een mooi landschap. 's Avonds krijg ik van een pater een groen lapje gazon toegewezen voor mijn tent op het kerkhof, met uitzicht op de alom vertegenwoordigde Etna.

Rustig kampeerplekje in Francavilla

Dag 11: Randazzo

Afgedaald naar 800m naar één van de weinige steden die de aardbeving van 1692 heeft doorstaan, vanuit de B&B Al Tre Pachi bed & bike heb ik nog een mooi zicht op de Etna. 

 

Morgen is park 2 aan de beurt: Parco Fluviale Alcatare en als alles goed loopt fietst Andoni hier binnen een aantal dagen binnen vanuit Parco Tre: Nebrodi.

Dag 10: Etna Noord

De top van de Etna laat ik liggen waar hij ligt. Daar komen we nog voor terug. Ik neem het pad aan de westkant dat schommelt tussen de 1700 en 2000m. Een totaal ander landschap dan gisteren: half belegen en oude lava waar af en toe de natuur het terug overneemt en op de achtergrond adembenemende vergezichten. 

Voor de nacht vind ik na wat zoeken een gezellige open ref. waar ik bezoek krijg van een groep goedgezinde bergwandelaars.

Dag 9: De Etna op

Buitenaardse taferelen op de weg naar Rifugio Sapienza op 1900m die zich door de lavabedding van 2002 slingerd. Veel fietsers op deze Ventoux zonder dekking van het bos, maar collega stappers... Zero! De berg maakt af en toe een brommend geluid. Of zitten hier dan toch beren? De tablet laat het afweten, die techniek toch! Gelukkig doen mijn benen het nog wel!

Dag 8 Pedara

Fruit op iedere hoek van de straat

Ik kan het hectisch verkeer van Catania achter me laten in een tocht van de kust naar Pedara bij Nicolosi op 650m hoogte. De knie houdt voorlopig stand maar de bleinen doen hun opwachting. Dit zal wel gaan als ik het asfalt adieu kan zeggen. Guiditta wacht me op met de sleutel  van de B&B Villa Morgante een villa van de amice del parco dell'Etna,. Ik ben er helemaal alleen en kan er rustig op adem komen voor wat morgen komen gaat.

Eindelijk een wegwijzer!

Dag 7 - Aan de voet van de Etna

Je hebt zo van die...
Camping 1: dicht.
Camping 2: dicht.
Hotel: open maar buiten budget... .
En dan wat verder het mooiste plekje voor de tent dat je kan dromen! Zicht op de Etna, de Dorsale en de bergen van Aspremonte. Het programma van de volgende 2 weken... .

Dag 5&6 Naar Syracusa

De doortocht door Pantalica was weer een enorme ervaring. Deze plaats is een geheel van 5000 graven in de rotsen uitgehouden in een adembenemend landschap. 

Indien je op zoek bent naar een graf 'with a view' this is the place to be. Daarna besluit ik af te buigen naar Syracuse want sinds mijn tablet het begeven heeft zit ik zonder detail kaarten en langs een kalme weg ergens geraken is geen evidentie, bijna alle kleine landwegen zijn afgesloten zodat je er met GPS alleen niet komt. De mura dionigiane langs waar ik Syracuse wil bereiken loopt vast in een privédomeinen waar ik op het Castello van Targia bots, nu een wijn boerderij. In Syracuse neem ik de tijd om mijn was te doen en de oude stad te bezoeken. Van hier neem ik een eindje de bus om voorbij de industrie tussen Syracuse en Catania te geraken.

Targia L'Azienda Agricola Pupillo

Dag 4 naar Porte Pántalica

's Morgens eerst langs de site Akrai en dan een ongelooflijk mooie tocht langs de ontmantelde spoorlijn Siracusa-Ragusa.

De laatste kilometers een flinke bui gehad maar dat doet geen zeer. Voor ik aan de porte Pantalica kom ga ik nog langs het dorp Cassaro om wat voorraad in te slaan. Het dorp ziet er troosteloos uit met zijn rechte straten patroon. Een gevolg van de heropbouw na de grote aardbeving van 1693, misschien was het een betere optie geweest langs Ferla te gaan.

Dag 3 Palazzolo Acreide

Goe gezegd!

Aangekomen in Palazzolo Acreide na een mooie tocht van 36 kilometer en 940 stijgmeters. Het stadje zit duidelijk nog op een stevige restauratie beurt te wachten, maar het is er niet minder mooi om. Vooral de barokke consoles aan de balkons zijn de moeite waard.

Voor het Grieks theater in de nabij gelegen antieke stad Akrai is het wat laat, maar dit staat als eerste op het programma van de volgende dag.

Palazzolo Acreide Necropolis in Akrai

Mijn knie zegt wel dat het genoeg is. Dus ga ik het wat rustiger aan doen. Het glas van mijn tablet is gebarsten. Dus bye-bye stafkaarten en internet.

Dag 1&2: Vendicara.

In Noto geraken was niet eenvoudig, er terug uit weg geraken niet minder. Would be taxichauffeurs probeerde me te overtuigen dat er geen enkele bus reed, maar met de nodige koppigheid ben ik toch op die ene bus blijven wachten die me naar het zuiden bracht waar de tocht kon beginnen. De Italiaanse badplaatsjes zijn niet direct iets die de moeite lonen, maar daarna werd ik goed bediend in de oase di vendicari waar vogels thuis zijn en geen mens te bespeuren was. Een Bizantijns kerkje uit de 4de eeuw had de zware aardbeving uit 1692 blijkbaar moeiteloos overleefd. De tweede dag nog meer vendicari met een prachtige kust en een Grieks amfitheater uit de 4de eeuw voor Christus. Voor al dat moois wel twee keer mijn bottines moeten uittrekken voor een ondergelopen weg. Om terug in Noto te geraken wel langs een drukke baan onder een lode zon, drinken op en in een land waar voetgangers alles behalve thuis zijn. Morgen vrees ik meer van dat.

Dag o: Appetizer

Geen inspiratie voor avontuur? De ferrovia della stato zorgt er wel voor! Na een heerlijk weerzien na 51 jaar met de nachttrein Milaan Sicilië komt de kriek op de taart aan de straat van Messina waar de trein in stukjes op de boot gezet wordt voor de overtocht. Tot daar behalve het uurtje vertraging geen probleem. In Messina wordt de trein in 2 delen verdeeld, een voor Palermo en het ander stuk met bestemming Syracuse. Ons wagontje wordt, klein foutje, in de verkeerde trein gestopt. Een en ander valt me op wanneer na een lange tunnel de zee langs de verkeerde kant ligt. Het vergt wat gebaren om de overige passagiers te overtuigen van wat gaande is. Reactie van de treinwachter: doe de Giro van Sicilië! Maar de appetijt voor een tweede nacht rit zit er bij het gezelschap niet in. Dus eerste stop boemeltrein richting Messina. De 15min rittardo worden onderweg gereduceerd tot 7min. Daar kunnen we na een uurtje een tweede poging wagen richting Syracuse. De trein aangekondigd op spoor 8 blijkt plots weer richting Palermo te gaan. Een spoorwegbeambte lijdt ons groepje over de sporen naar een ander perron dat meer slaagkans en biedt. Het groepje dat de voorbije 20 uur uitblonk in onverschilligheid tegenover de medereiziger is inmiddels geëvolueerd tot een hechte groep lot genoten. Met 20min vertraging vertrekt de trein, bijna op uur. Voor 5 min toch, tot hij zich weer stilzet voor onbestemde tijd met een prachtig uitzit op de straat van Messina met in de achtergrond Reggio di Calabria. Genoeg tijd om jullie een status update te geven, maar of ik Noto nog haal is uiterst twijfelachtig. Dit gezegd zijn raad ik het jullie toch aan: NEEM DE TREIN! zo beleef je nog eens wat.
Epiloog uiteindelijk 70min vertraging bijeengespaard op trein 2, hopeloos te veel voor de laatste te trein naar Noto nog te halen. Maar een smachtelijke blik kan wonderen doen ... De kaartjesknipper had ervan gehoord en  belt het station dat ze de trein maar laten wachten. Hij geeft me nog een kaartje goed voor 30km, eigenlijk is het 40km maar het zal wel werken verzekerd hij me. Wat later kom ik dan ook in de prachtige stad Noto aan. Het advies wordt hierbij ligt gewijzigd NEEM DE TREIN naar NOTO. Zo beleef je nog wat en een prima relativering training.

Trein op overzetboot naar Messina