maandag 30 juni 2014

Dag 48 - Lagonero

Het is maar een halve dag stappen tot Lagonegro goed om wat bij te komen en wat van het stadje te zien. Bij het naderen van de stad denk ik is het nu die brug of ben ik het? Een bewoner verteld me dat de twee bergwanden wat naar elkaar zijn opgeschoven en vandaar de kink in de brug. Het middeleeuwse deelname  is overigens mooi en goed bewaard, het blijft een lust om in die Italiaanse stadjes rond te dolen.

Dag 47 - Faraco bij Nemoli

Monti Di Alpi

Moeilijke beslissing : tussen Latronico en Lagonero liggen twee serieuze knapen: de Monte di Alpi 1893m en de Monte di Papa 2005m. De SI gaat over de top van de Alpi maar ik heb geen topo kaart van dit gebied en een tekening van de buurman die het helemaal ziet zitten kan me niet echt overtuigen.
De beklimming nog een beetje maar bij de afdaling heb ik de grote twijfels over het verloop.
De topokaart die me niet geheel overtuigd
  De andere route heb ik zelf met Waypoints voorbereid maar die loopt om de papa heen en gaat ook tot 1600m. Bovendien heb ik sinds enkele dagen een spier in mijn linker been die sputtert dus beslis ik langs de baan de andere kant van de papa om te lopen. Hetgeen me de tweede dag wat tijd geeft om mijn spieren wat rust te gunnen. Onderweg in Calda de Neolithische grotten van Latronico, een van de belangrijkste in Italië. Verder gaat het langs een strada statale en dan weet je niet wat het wordt.. Maar het valt mee, dit exemplaar is bezig op te rukken richting ravijn zodat hij vol scheuren zit en geen auto het waagt hier sneller dan 50 te rijden.

Toegang van de grot te Calda







Dag 46 - Latronico


Oef! Het hondje heeft niet zitten wachten op de plaats waar ik aan hem ontsnapt ben. Voor vandaag heb ik een gps track dat ik maar heb te volgen, wat een luxe. Het blijft een schitterend parcours door het parco di Pollino. Op het einde moet ik nog even een vallei over. Goed voor 400 stijg en daalmeters en 10km waar ik niet echt op gerekend had. Zodat ik moe en tevreden in Latronico aankom waar de ene b&b volzit en de eigenaar van de andere in Praag zit. Maar met wat telefoontjes over en  weer en een behulpzame buurvrouw wordt mijn bed toch gedekt.

Dag 45 - San Severino Lucano

De hevige rukwinden houden een hele nacht aan maar ik heb mijn tent strategisch geplaatst bij  de rifugio zodat ik niet de volledige laag krijg. Enkel genoeg om een nachtje nauwelijks te slapen. De etappe van vandaag loopt langs het pelgrimspad van Madonna del Pollino. Een rotspad dat langs de ravijn loopt maar toch nog een boortje om het zonder knikkende knieën te kunnen lopen. Processies waarbij beelden de berg worden opgedragen behoren in Zuid Italië nog tot de religieuze cultuur. Deze van Madonna del Pollino is een van de belangrijkste. Binnen een week  wordt het beeld uit San Severino 18km ver naar boven gedragen en in September gaat het weer naar beneden. Dan zal er hier een massale volkstoeloop zijn. Nu zijn er enkel een paar mensen om alles proper te maken. 


Verder neem ik een asfalt baantje waar ik volop de gelegenheid krijg om de weg die ik gisteren heb afgelopen in zijn context te zien en in de andere richting wat er me de volgende dagen nog te wachten staat. Het verwonderd me altijd dat een berg vanop afstand zo eenvoudig te beklimmen lijkt terwijl het een complexe zaak is als je er mee bezig bent en hoe ingenieus de route loopt die je naar boven of beneden leidt. Enkel een goed overzicht van de structuur van de berg en kennis van de lokale situatie lijdt tot een goede route. Is het met de maatschappelijke uitdagingen ook niet zo gesteld? De agrotourismo waar ik dacht te overnachten blijkt vandaag gesloten te zijn. Ik bel een andere die even buiten het dorp blijkt te liggen zoals men me verzekerd aan de telefoon. Even blijkt een goede 10 km te zijn. Onderweg krijg ik gezelschap van een hond die blijkbaar ook naar Rome wil. Ik kan het beest niet duidelijk maken dat ik dat niet zitten maar gelukkig stopt iemand een km voor de agrotourismo die me meeneemt zodat ik de hond  toch voor voldongen feiten kan plaatsen.


Dag 44 - Madonna del Pollino


Het is een afscheid in schoonheid van Calabria met de beklimming van de monte Pollino. De top ligt op 2247m maar ik ga tot op de pas die op 1700m ligt. Daar staat een berghut waar twee mannen aan het eten zijn. Ze bieden me een biertje en fruit aan. Ik vraag van wie de hut is. 'Van heel de wereld', zegt hij. Hij blijkt wat later de bouwer van de hut te zijn. Verder door gaat het als vanzelf. De weg is prima aangegeven tot de laatste 2 km als er langs een steile bergwand 200m gestegen moet worden is er weer van tekens niet te zien. Maar het lukt toch en boven wordt ik opgewacht door een felle wind en...  een gesloten rifugio.

vrijdag 27 juni 2014

Dag 43 - Morano

Voor ik weer de bergen intrek wil ik in een bed slapen, goed eten en met opgeladen batterijen vertrekken. Dat kan allemaal met een stop in Morano aan de voet van de berg. Ondertussen heb ik wel al heel mooie stadjes gezien maar dit spant echt wel de kroon. Als ik op een bank zit te genieten van het prachtige uitzicht komt een man met zijn autistische zoon naast me zitten en verteld over de geschiedenis van het stadje waar hij geboren is. Die gaat terug naar de Griekse en Romeinse tijd omdat langs hier de via popilia, die Reggio met Capua verbond, loopt. In Capua eens de tweede stad van het rijk, nu een groot dorp, sluit deze aan op de via appia. De stad in zijn huidige vorm stamt uit de Normandische periode waar ze dit strategisch punt bewaakte. Het is verbazend hoeveel er overeind is gebleven uit deze honderd jarige periode. De man blijkt ook een schrijver te zijn die naast in het plaatselijk dialect ook in het Italiaans schrijft. Op onnavolgbare wijze draagt hij een paar van zijn gedichten voor en geeft hij een bundel mee: T'aricordisi? gesigneerd: al un amico viandante Luc da Maurio .

Dag 42 - Saracena


Ik laat een mooi stuk van het Parco Nationale di Pollino links liggen maar als ik Rome wil halen moet ik mijn planning aanpassen. Naast dit stuk denk ik eraan bij Bennovento over te gaan op de via francigena del sud en voor de Abruzzo later nog eens terug te komen. Ook voor dit stuk Calabria wil ik nog terugkomen. De monte Pollino, de hoogste berg van Calabria is nu dominant aanwezig. Calabria moet hem wel delen met Basilicata want het topje ligt netjes op de grens. Zo kom er aan het verhaal in Calabria ook stilaan een einde.

Dag 41 - Altomonto

Met monte Pollino (2247m) die in de verte verschijnt.


Andoni heeft me een adres aangeraden in Altomonte. De ostello is in herstelling maar het hotel doet het aan dezelfde prijs. Bovendien hebben ze er in het restaurant de lekkerste pizza die hij ooit gegeten heeft. Onder de lode zon haal ik nog net Altomonte maar geraak ik niet meer tot bij de pizza.

Dag 40 - Pezze della Regina bij San Marco


Al zijn de onweders van de baan, ik verkies langs de dorpen in de vallei van de Crati te lopen. Er komt nog natuur genoeg. Na een grieks dorp kom ik in een aantal Albanese (Arbëreshë) dorpen. Men gaat er prat op de eigen identiteit met tweetalige verkeersborden en affiches over klederdracht en andere zaken die hen onderscheid. Bij een weg tussen 2 dorpen op een drietal km van elkaar, staat een groot hek dwars op de weg. Er langs loopt nog een onverharde weg en als ik iemand vraag die komt langs gereden of dit ook kan zegt die "Geen probleem. 500m na een bron het pad uiterst rechts en dat gaat er recht op af". Verder verteld hij me dat hij een van de 6xx finalisten van een marathon des sables was. 3 km verder en 300m hoger begin ik door te krijgen dat ik terug naar de kam op 1000m moet,  voor de marathon-man iets van niets maar ik zie het niet zitten met mijn rugzakje en een lekker heet zonnetje en keer terug. Dan maar langs de geblokkeerde weg. Wat verder blijkt is dat van de tweebaans weg nog een 30cm overblijft. En nog wat verder het dorp Cavallerizzo met allemaal nog niet zo lang verlaten huizen. Enkele zijn ingestort,  in anderen staat er nog huisraad op tafel. Een blaffende hond is het enige teken van leven. In het volgende dorp verteld men me wat er aan de hand is. Op een nacht is een heel stuk van de bergwand naar beneden geschoven inclusief de provinciale weg en een aantal huizen. Omdat de hele zaak instabiel was heeft men verder in de vallei een volledig nieuw dorp gemaakt.

Dag 39 Palazzello

Fuscaldo

Gedaan met de onweders, een blauwe hemel en een blauwe zee. Ik kom door Fuscaldo een man zegt me we hebben prachtige paleisjes maar de stad is verlaten iedereen trekt naar het oosten. Hij heeft tweemaal gelijk, ook ik trek naar het oosten terug de bergkam over op 1100 meter. Het is een asfalt baantje zonder verkeer dat er bijzonder gaaf uitziet, hier moet de giro nog langsgeweest zijn. Terug in het kastanje bos in de vallei van de Crati is een albergo waar ik plan te overnachten. Samen met mij komt nog een koppel aangereden ik denk de eigenaar maar ik moet mijn mening herzien waarschijnlijk twee vogelliefhebbers, wat zetten ze de televisie toch luid!  Na twintig minuten vertrekken ze alweer en blijf ik alleen met de waard achter die naar het laatste kwartier Italië - Costa Rica kijktijd . Het moet al een decennium geleden zijn dat ik nog langer dan vijf minuten voetbal gezien heb. Maar ik zet me erbij ... in moeilijke momenten moet je er zijn voor mekaar zeker in de bergen.

zaterdag 21 juni 2014

dag 38 St Paolo

Mijn schuilplaats voor het onweer


Om half vijf wordt ik gewekt door hevig gedonder dat komt aanrollen. Ondertussen weet ik wat dat te betekenen heeft en schiet ik mijn tent uit op zoek naar dekking bij de rifugio die ik nog net bereik als de hel losbarst. Onder een trap kan ik me wegsteken. Langs alle kanten gedonder en bliksem zoals ik nog nooit heb meegemaakt. Rond zes kan ik terug naar de tent die zich in een hagelbed bevindt. De regen houdt aan maar het onweer zit wat verder weg zodat ik er maar doortrek 1100 m lager naar het santuario di Francesco di paola,, een heilige die hier sinds de vijftiende eeuw de geestelijke en wereldlijke belangen van de lokale bevolking behartigt en zelfs niet door padro Pio van zijn voetstuk is gestoten. Het santuario zelf heeft overigens heel geslaagde combinatie van oude en nieuwe religieuze architectuur.

dag 37 Coldopiano St Filli

St Filli


Het is lopen tussen de regenvlagen door maar er zijn die onweerstaanbare kleine Italiaanse barretjes waar geschuild kan worden. Je wordt er honderd uit gevraagd je verhaal te vertellen en hoe het verder gaat...  Langs het bospad de berg over? Waar de wilde beesten wonen? Waar de slechte mensen rond sluipen op zoek naar een volgend slachtoffer?  No No No! Ik moet langs de autobaan de berg over, op een uur of twee ben ik aan de andere kant. Een blik op de kaart leert me dat is een goede 30km!  Als een ongehoorzame jongen kies ik toch de eigen route. Goede raad op café heel leuk maar spring er voorzichtig mee om. Boven op de kam blijkt het te laat om nog aan de afdaling te beginnen en is de refugio Mangia e Bevi in Parantoro gesloten. Gelukkig kan ik mijn tentje bij de picknick tafels zetten en gebruik maken van de barbecue om een vuurtje te stoken.

Dag 36 Rende


Nog even mijn broek laten herstellen die gescheurd is in  een veldslag in een gemengd varen-doren veld enkele dagen geleden. Ik denk een paar steken en klaar is kees maar dat is buiten de waard gerekend het metier dient hier niet gebanaliseerd te worden en voor een deskundige reparatie moet ik toch even tot de middag geduld hebben. Maar tegen de middag geraak ik dan toch op pad. Het ostello in st Filli wordt hersteld dus moet ik uitwijken naar Rende dat 100 m lager ligt. Heel mooi stadje daar niet van. Daar heb ik een b&b gevonden op een km afstand, in vogelvlucht!  Die blijkt wel 200m lager te liggen en de weg er naartoe een 4 tal kilometer ver. Dat is het verschil tussen  Calabria en mijn vlakke land. Volgende dag 3 boeretorens te beklimmen voor het voorziene traject kan beginnen.

Rende